Binnenkort geheel nieuwe website met foto`s recensies en actueel werk 2017-2018-2019-2020-2021

Voor informatie en foto`s scrollt u

klik op foto`s voor groter formaat


Kunstroute De reis
Koffers.JPG
Object voor Kunstroute De Reis. 2006
Un homme qui n`est plus capable de

s`émerveiller a pratiquement

cessé de vivre.Houdt niet op je te verwonderen
Citaat: Albert Einstein


Houdt niet op je te verwonderen!

Naar aanleiding van een werk van Maria Strik

René Kwant Juni 2006

Toen ik kennismaakte met Maria Strik vielen twee dingen me met name op.
In de eerste plaats de niet aflatende stroom van ideeën
die zij heeft voor kunstwerken en —projecten.
In haar geval zijn dat lang niet altijd mooie plaatjes voor aan de muur,
maar activiteiten waardoor mensen zichzelf en elkaar anders gaan beleven.
Het tweede dat me opviel hangt nauw met het eerste samen:
het verzet, de kwaadheid op die dingen die de creativiteit smoren,
die dat ideaal dat zij heeft lijken te hinderen:
het keurslijf van subsidie- en vergunningen - procedures,
de traagheid van instanties, moeizame productieprocessen etc.
Een van haar werken gaat over die spanning tussen creatieve gedrevenheid

en idealen aan de ene kant
en de formele wereld van regels, controle en macht aan de andere kant.
Het werk dat ik bedoel

was enige tijd te zien in een etalage in de Steenstraat in Arnhem.
Dat is een typerende tentoonstellingsplek voor Maria Strik.
Zij vindt dat kunst in de openbare ruimte thuishoort, tussen de mensen.
Wat in dit werk het meest in het oog springt,
is een doorzichtig koffertje waarin zij een macabere vondst toont:
de mummie van een kat die zij vond in een hooiberg.
Dat kan je met afschuw vervullen.
Maar als je erover nadenkt getuigt het ook van liefdevolle toewijding

om wat er rest van zo’n huiselijk en aaibaar dier

te bewaren en een plek te geven.
Het kattenkoffertje nu staat op een onberispelijke attachékoffer met (geopende) cijfersloten.
Dat is het toonbeeld van een ordelijke en arrogante no-nonsense-wereld.
Onwillekeurig vraag je je af: wat is nou dooier?
In elk geval is de dode kat een onverbiddelijk teken aan de wand:
Schone schijn vervliegt.
Aan die wrange waarschuwing heeft Maria Strik,

opstandig en pesterig, nog een ander element toegevoegd:
een baldadig mini-explosief

ofwel een rotje waarmee het fatsoen kan worden opgeschrikt.
Dat rotje ligt op zijn beurt op een gevonden ansichtkaart

met een uitspraak van: Albert Einstein
Hij heeft de functie van een verklaring

die is achtergelaten door de dader van deze kunstzinnige aanslag

op een dooie wereld zonder verbeeldingskracht.
De tekst is tevens de titel van het werk en luidt:
"Een mens die niet meer in staat is om zich te verwonderen
is praktisch opgehouden te leven".

In de waan van de dag en de drukte van het dagelijkse bestaan

loop je snel voorbij aan kleine dingen vol betekenis.
Die te zien vraagt tijd, aandacht.
Door écht te kijken, beleef je meer aan de werkelijkheid.
Een kunstenaar als Maria Strik

loopt voortdurend tegen dingen aan die haar verwonderen:
een steentje met een vreemde vorm of kleur,

een stukje papier uit een oud schrift, een foto, een klosje garen.
Ze kunnen ontroeren, fascineren, verbazen, schokken enzovoort.
Veel van die dingen die hun afdruk bij haar nagelaten hebben,

bewaart ze in kleine vitrinekastjes.
Het lijkt alsof ze er een persoonlijkheid van krijgen.
Ze zijn geen dooie dingen meer,

maar levende verwijzingen naar bijzondere momenten en betekenissen.
Zo koestert Maria Strik de dingen en geeft ze de plek die zij verdienen.
Zij schat ze op waarde en weet ondertussen - om met Lucebert te spreken -
dat alles van waarde weerloos is.
Dat geeft aan veel van haar werk iets melancholieks.
In haar werk geeft Maria Strik dus dingen

waar je normaal gesproken snel aan voorbij zou lopen hun plek.
Maar meer nog dan met dingen
kan dat in de kunstprojecten van Maria Strik met mensen gebeuren.
Ik vermoed tenminste dat dat haar grote wens is.
Zo zou zij als zij de kans kreeg,

overal in de stad bloemenkramen neerzetten
en aan iedereen bloemen uitdelen.
Wie ooit iemand onverwacht een bos bloemen heeft gegeven

weet wat dat doet: het doet je stralen.
In een ander project liet zij jongeren hun gedachten en gevoelens opschrijven

in een kolossaal meer dan mens-hoog stalen boek.
En op dit moment is zij bezig met haar Paradijsproject:
zij vraagt Arnhemmers van allerlei nationaliteiten, gezindten etc.

naar wat voor hen het paradijs is.
Zo worden hun dromen en verlangens opgetekend

en vergezeld van een snapshot-portret geëxposeerd.
Maria Strik ontrukt het ongeziene en schijnbaar onbeduidende

aan de vergetelheid door het zichtbaar te maken.
Daarachter gaat een diep verlangen schuil naar een mooie wereld.
Ik denk dat haar werk een liefdesverklaring aan het leven is.

René Kwant

René Kwant is theoloog en schrijver

*note van maria strik*

Ik vraag aan 55 mensen van allerlei nationaliteiten:

Wat betekent voor u het Paradijs?

Wilt u dit in uw oorspronkelijke taal opschrijven

Ik verzamel deze antwoorden maak een close- up foto en lijst dit in.

Er wordt ook een boek gemaakt over dit project

Uiteindelijk moet er een groot stalenbeeld komen

met in alle talen uitgesneden stukjes antwoord
Om dit beeld te realiseren moet ik veel brieven schrijven

en loop vaak te hoop tegen allerlei instanties

en merk weer eens hoe traag in Nederland alles werkt

Maanden wachten op antwoord

De bureaucratie verlamt op den duur heel nederland.

Niet alleen de kunsten maar ook in de sociale sfeer.

in het onderwijs in de gezondheidszorg,

worden mensen gekgedraaid met formulieren en wachttijden

Ik word er hoorndol van

Maria Strik  


Deelname Made in Arnhem 2005


Arnhemse Koerier 14-09-2005  

potret van een dakloze.JPGPortret van een dakloze.JPG

Portret van een dakloze

zie zeefdrukken

TIME FICTION
4E BIËNNALE
GELDERLAND
1998

door: Micheline Tasseron

Museum Henriette Polak is geen museum met grote en kleine zalen,
maar bestaat uit vele kleine en ietwat donkere ruimten.
Marjolein Hessing,die deze 4de Biënnale Gelderland samenstelde,
heeft de meeste werken op uitstekende wijze geselecteerd voor de genoemde locatie.

De hieronder volgende tekst
is een klein deel van het krantenartikel.
Het hele artikel ging ook over de andere deelnemende kunstenaars.
Deelnemende kunstenaars waren:
Grootendorst& Van den Berg, Jurriaan Fekkes,

Marcel Kaptein,Jaap Kroneman,Hester Oerlemans.

Nana Ruegebrink, Annelies Slaats en Maria Strik

In een aparte ruimte bevindt zich de installatie van Maria Strik.
Dit `portret van een dakloze`
Bestaat uit drie collages waarin gescheurde details herhaald worden.
Op de grond staat een strandstoel waarin in een grof raster
nogmaals het portret van de dakloze is afgebeeld.
Hierop heeft de geportretteerde zijn ogen dicht.
Door de kleuren en de techniek doet het portret denken aan een afbeelding van Christus
En met name die op de lijkwade van Turijn.
Juist die associatie en de sobere uitvoering van het geheel
Geven deze installatie iets heel spannends.

Portret van een dakloze in ligstoel.JPG

Portret van een dakloze

 

KUNSTBEELD FEBRUARI 1997
DOOR: MAARTEN BEKS
EXPOSITIE
MARIA STRIK
LIPPENDIENST EN 'THE SOUND OF SILENCE'

Afbeelding recensie12a.jpg

Kathedralen zijn tegenwoordig overal goed voor
behalve voor de eredienst en de bediening van het woord.
Een kerk genaamd `Eusebius`, zoals de Arnhemse `Groote Kerk`
heeft weinig meer met `Eusebeia`(godsvrucht) van doen,
wel veel met `Asebeia`, goddeloosheid.
De `Eusebius` is `de Asebius`geworden.
De beste bestemming die aan een ontwijde,
geseculariseerde kerk kan worden toegedacht
is nog de bestemming `tentoonstellingsruimte`, `gewijd` aan de kunst,
die dan natuurlijk niet noodzakelijkerwijs `gewijde kunst` hoeft te zijn.
In ons tijdsgewricht geldt alle kunst als religieus,
behalve de kunst die `religieus` heet in de zin van `kerkelijk` .
De tweede beeldenstorm. Die zich vier eeuwen na de eerste voltrok,
is eigenlijk niemand opgevallen .
De beelden werden ,als ze oud genoeg waren( liefst van voor de eerste beeldenstorm dus)
zorgvuldig gerestaureerd en vervolgens overgebracht naar andere kerken
die inmiddels tot musea waren omgedoopt.
Wie er in toestemt in zo`n profiel bepalend monument als een
gewezen godshuis te exposeren,
zal waarschijnlijk weldra ervaren dat deze (gewezen) heilige plaats
toch te profaan is geworden voor echte sacrale kunst.
De Arnhemse kunstenares Maria Strik,
gespecialiseerd in projecten die de sacralisatie der openbare ruimte beogen,
kreeg de beschikking over de gehele ruimte van de Eusebiuskerk,
besloot om te opteren voor een (aanvankelijk natuurlijk heidense) tempel
die zich onder de vloer van de Eusebiuskerk bevindt.
Met andere woorden: Zij trok zich terug in de crypte
De kerk, die alle geluiden van alle eeuwen in zich verzamelt
- van het orgel, alle gebeden die er nog nagonzen, alle preken van weleer-
was Maria Strik veel te rumoerig.
Zij had een andere stilte in haar hoofd, die alle zintuigen stilte influistert.
Onder de kerk, zo ontdekte zij, bevindt zich de schuilkelder.
Daar heerst nog een stilte, die alle profane geluiden van de kerk overstemt.
De Crypte is `de zwijgende kerk`, een ruimte die niet voor niets
`crypte, ( grot, occult heiligdom) wordt genoemd.
Alleen in die kryptische ruimte onder en boven de kerk,
in dat centrum van een orkaan van stilte,
voelt de beeldende kunst, ` la voix du silence`, zich thuis.
Men is het dichtst bij de kerk als men zich eronder bevindt.
De crypte is een onaanzienlijk detail en tevens ` het heilige der heilige`
en wezenlijk groter dan het geheel.
`Het goddelijke` schreef de architect(!) Mies van der Rohe,

` zoeke men in de details`.
In alles wat zich klein maakt en bijna onzichtbaar.
In de crypte kortom.
Daar bevinden zich bij uitstek sacramentale zaken,
de zeldzaamste devotionalia, de relikwieën der heiligen
ter ere van wie de kerk gebouwd is.
Het kerkgebouw is exoterisch, voor iedereen,
de crypte esoterisch, alleen voor ingewijden .
Daar, in die haast armetierige ruimte
zal straks ongetwijfeld het nabeeld verschijnen van het beeld dat
Maria Strik heeft opgericht in de marge van de Eusebiuskerk.
Wie haar verhaal wil verstaan moet oog hebben voor synesthesie,
ogen om te horen, oren om te zien.
Het is goed in dit verband te vermelden
dat de heldin van dit kryptisch verhaal eerder
bekendheid heeft verworven als `de meesteres van het na-beeld`.
ook haar` Portret van een vluchteling` (1995)
laat zich het best kwalificeren als de verspreiding
over talloze anonieme straatstenen
van het overbekend na-beeld van een krantenfoto .
Een na-beeld dat op de eerste ongeïnteresseerde blik door niemand,
bij de tweede lezing door iedereen werd herkend en `thuis gebracht`.
Wat openbaart Eusebius ons in de crypte?
Maria strik opent onze ogen voor een na-beeld
van een beeld dat het niet-spreken vertolkt.
Zij `exposeert` vier na-beelden van de gearticuleerde lipbewegingen van een mond
die het uitspreken van het eerste woord lijken in te leiden.
Het spreken blijft achterwegen
want spreken geschiedt in deze context altijd ten overvloede .
Wat zich aan de muur van de crypte afspeelt vertolkt de geboorte van een glimlach.
Die stilte wordt gewelddadig tegengesproken door een doorzichtig driedimensionaal beeld op de vloer,
dat van ondoorzichtigheden aan elkaar hangt.
Dat beeld is geen na-beeld, eerder een voorbeeld,
een voor-woord tot alles wat de welsprekend articulerende lippen
het zwijgen wordt opgelegd.
In deze agressieve draadfiguur wordt alles wat in mensen aan
begeerte en onbegrip kan opkomen op elkaar losgelaten.
Alsof er sprake is van een vruchteloze dialoog
die uitloopt op een trieste monoloog van duizenden
onsamenhangende innerlijke stemmetjes.
De serene lippen daarboven hebben daar blijkbaar geen woorden voor.

MAARTEN BEKS

Klik op tekst krant voor groter beeld
opening cryptoo krant.JPGondergrondse stilte ook krant.JPGklokslag.JPG ondergrondse stilte 1 krant.JPG
 


recensie11a.jpg
De Gelderlander 06-02-1997

ONDER DE GROND ZINGEN DE KOPERPLATEN VAN MARIA STRIK
DOOR MARTIN PIETERSE

Voor mensen die bang zijn voor steile trappen ,
mensen die lijden aan claustrofobie,
of mensen die gauw last hebben van vocht,
is de Arnhemse allernieuwste expositieruimte weinig geschikt.
De ruimte heeft nog geen officiële naam,
maar is ingericht in een ondergrondse crypte
onder de Grote of Eusebiuskerk in Arnhem.
Eerste exposante en initiatiefneemster van alle andere exposities
is de Arnhemse kunstenares Maria strik.
Misschien is het wel Maria Striks fascinatie
met de beschutting van Moeder Aarde,
die haar deed besluiten om in een vensterloze,
amper verlichte en klamme ruimte een expositie in te richten.
Strik is bij de meeste Arnhemmers bekend
door het lint van glazen tegels,
dat ze door Arnhem en Oosterbeek in het trottoir legde,
en waarop de foto van een soldaat gezeefdrukt is,
die in de diepte van zijn loopgraaf beschutting zoekt.
Strik heeft voor haar installatie in de Eusebiuskerk andermaal foto`s gebruikt,
nu van de mond van een zangeres.
Op 8 verschillende foto`s zien we de zingende mond half open en dicht,
de lippen tuitend en woorden articulerend.
De monden zijn in rood op de voor-en achterkant
van acht platen koper gezeefdrukt.
De platen hangen aan draden aan het lage plafond van de crypte,
schuin over de zuilstompen van een oude kapel die ooit op die plek stond.
In het spaarzame licht van een bouwlamp en een paar kaarsen
spiegelt de crypte zich in elk van de koperplaten.
Als je op de juiste plaats gaat staan,
spiegelt de speigeling zich in de spiegeling van elke ander plaat.
Hoewel de lippen hun lied niet echt hoorbaar kunnen maken,
`zingt` het beeld zo wel rond door deze kleine ruimte,
waar duizend jaar geleden de ijle klanken van de
gregoriaanse kerkgezang klonken.
The Sound of Silence noemde Strik dit project.
Een beeld dat gefilterd wordt door de wasem van onze adem,
die in de koude en vochtige atmosfeer zorgt voor extra geheimzinnigheid.
Als toeschouwer ben je even in een andere wereld.
Het is wel duidelijk dat in deze crypte alleen
heel bijzondere exposities en installaties mogelijk zijn.
lippen projectie.JPG
projectie lippen
 


Stilte en Chaos
Maria Strik
1995

Verwant met het vreemde
Heb ik beelden losgemaakt van de herinnering.
Een document met een mogelijk
nieuw verhaal of een ander verleden.
Mijn eigen realiteit vormt het commentaar.
Van chaos naar harmonie.
Misschien is het decor wel een
eiland achter roerloze associaties.
Als er een thema is:
Gebeuren voor of na de schreeuw.
Voor of na de oude betekenis.


Tekst Maria Strik bij tentoonstelling Stilte en Chaos in Gemeentehuis Oosterbeek  

oosterbeek gang.JPG

Arnhemse Courant 31-03-1995

Versteend verdriet in Oosterbeek
Van een van onze verslaggevers.

Oosterbeek -

Ze heeft zich haast een breuk gesjouwd.
Kunst kan ook letterlijk zware kost zijn.
De tentoonstelling van de Arnhemse Maria Strik in het gemeentehuis van Oosterbeek
is daar deels een voorbeeld van.
De kunstenares is sinds woensdag druk bezig om alles op zijn plaats te zetten.
Zware stenen met het portret van een vrouw een vluchtelinge moest zij sjouwen.
De grootste exemplaren wegen zo’n 15 kilo.
Het is Striks antwoord op het geweld.
De tentoonstelling wordt vanmiddag geopend.
De kunstenares heeft hard moeten werken om de expositie op tijd te hebben ingericht.
Het materiaal werd aan de late kant geleverd. Ze heeft de klus evenwel geklaard.
De Arnhemse maakte jarenlang hoofdzakelijk installaties.
Het geweld dat de wereld de laatste jaren opschrikt,
heeft haar min of meer gedwongen om andere wegen in te slaan.
Strik wil en kan niet om het geweld heen.
Ze maakte in dat verband vorig jaar een kunstwerk dat zich uitstrekte van Arnhem tot Oosterbeek.
Tegels met een afbeelding van een wegduikende soldaat
vormden een route tussen de twee asielzoekerscentra in Arnhem.
Volgens Strik ging het om een uiting van machteloosheid.
Ze kan het leed niet langer onverschillig aanzien.
De tegels waren een van haar antwoorden.
Ze liggen ook bij het Airborne Museum in Oosterbeek.
Bij de asielzoekerscentrum in Arnhem koos ze voor
de afbeelding van een vrouw die schuilt in een symbolische hut.
Versteende portretten maken ook een deel uit van de expositie in het gemeentehuis te Oosterbeek.
Aan de muur hangen schilderijen met een afbeelding van dezelfde vrouw
als op de brokken steen.
De doeken lijken aan flarden gescheurd, zoals geweld de mens verscheurd.
De expositie heeft tijdens de voorbereidingen al voor reacties gezorgd.
Zo lagen de stenen woensdag nog her en der verspreid in de gang.
Raadsleden verbaasden zich s `avonds voor het begin van de vergadering over de brokstukken.
De kunst leidden tot opmerkingen in de trant van `het zal toch nog wel opgeruimd worden`?
en `pas maar op dat je er niet over struikelt`!

*note van Maria Strik*
Het was de bedoeling dat mensen er over struikelden.
We kunnen niet meer om de vele vluchtelingen heen  

shop1.jpg
9 luik Stilte en Chaos

Gelderlander 07-04-1995

Een milde vorm van vriendelijke voodoo
Maria Strik exposeert tijdloos werk in Gemeentehuis Oosterbeek

Door Martin Pieterse

Oosterbeek
De Arnhemse kunstenares Maria Strik bezit een grote werkdrift.
Ze weet voortdurend te verrassen met een stroom van exposities en presentaties.
Vorig jaar legde ze van Oosterbeek naar Arnhem een lint van glazen
stoeptegels met zeefdrukken,waarmee ze op een originele wijze
het landingsgebied van de Britse para`s verbond
met het asielzoekerscentrum in Arnhem-Zuid.
Misschien is het haar voeling met de mysterieuze
krachten van ons mensenbestaan, die Maria Strik de kracht geeft
om steeds weer nieuwe beelden en thema’s te bedenken en uit te voeren.
Haar jongste expositie, die tot en met 5 mei te zien is in het Gemeentehuis te Oosterbeek,
is in ieder geval grotendeels aan die toverkrachten gewijd.


Maria Strik maakt vaak gebruik van natuurlijke materialen:
stenen, takjes, gedroogde bloemen en zand.
Die combineert ze niet alleen met elkaar, maar ook met foto`s.
Oude vergeelde foto`s, vaak uit kranten geknipt,
vergeten herinneringen aan soms schokkende gebeurtenissen.
Dat combineren van aarde, planten en takken met verwaaide en vergeelde mensenbeelden
doet een beetje denken aan het werk van een toverdokter.
Een milde vorm van vriendelijke voodoo,
niet bedoeld om een ander te bezeren,
maar om zachtjes in een verkwikkende slaap te wiegen.
Zoals de slapende baby, waarvan het gezicht op kleine
kubussen natuursteen is gezeefdrukt,
die zijn opgestapeld tot een installatie getiteld: ` Stil Klein Bergje`.
Het is een geruststellende tegenhanger van die andere hoop stenen,
waarop het vermoeide gezicht van een Koerdische vluchtelinge is afgebeeld,
een van Striks eerdere kunstwerken.
Nieuw is het negenluik` Stilte en chaos`, waaraan de expositie in het
Oosterbeekse gemeentehuis haar naam te danken heeft.
Het zijn negen smalle, manshoge panelen achter glas,
alle in aardekleuren uitgevoerd.
Het zijn collages van takken, stukken half vergane stof,
gedroogde bloemen, oude foto`s, zand en aardkleurige pigmenten.
Het is het meest imponerende werk van de tentoonstelling,
waarin de voelbare maar niet echt te begrijpen betekenis van de anonieme foto`s moeiteloos versmelt
met de zwaarte van de aarde en de vergane natuurlijke materialen van de collages.
Zo ontstaat een beeld dat enerzijds een beetje treurig is,
zoals een verdroogde roos op een graf
of een vergeten familiealbum op een stoffige zolder.
Maar het is tevens een beeld dat ons in z`n tijdloosheid
kan troosten en geruststellen.

stil klein bergje oosterbeek.JPG
Stil klein Bergje  


schaal wit zonder ijzeren rand.JPG

Kunstuitleen

Door: Martin Pieterse

Gelderlander 27 April 1995

De Arnhemse Kunstuitleen exposeert

de komende weken werk van 2 kunstenaressen met een lange staat van dienst.

Arnhemse Maria Strik en de Oosterbeekse Petra Hartman

zitten echter niet vast gebakken

in een veilig maniertjes dat ze zich lang geleden hebben aangemeten.

Fris en elke keer weer nieuw, is hun credo.

Dat geldt vooral voor Maria Strik,

die veel Arnhemmers en Oosterbekers zullen kennen van haar herinneringsroute van glazen stoeptegels,

met de afbeelding van een schuilende soldaat, die ze ter herinnering aan de Slag om Arnhem

vanuit Oosterbeek naar Arnhem -Zuid heeft gelegd.

Aarde, steen, roest en beelden van lijdende mensen vormen nog steeds de basis van haar werk.

Op de binnenplaats van de Kunstuitleen staan een aantal halfronde schalen,

van boven afgesloten door een glasplaat met ijzeren roestige randen.

De schalen zijn van binnen bekleed met aarde en pigmenten,

die zo een aardekleurig bedje vormen voor een aantal kleine objecten.

Zoals, stenen, stukken ijzerdraad en een hoopje turf.

Het glas is bovendien van binnen bedekt met handafdrukken van een kind.

De `aarden` kommen hebben iets van een voorhistorische begraafplaats.

Kleine draagbare heiligdommen van een lang vergeten cultuur.

Verder staan op de binnenplaats een aantal glazen platen

met de afdruk van krantenfoto`s van vluchtelingen.

Een thema dat Strik al langer bezighoudt.

Martin Pieterse

 

Glazenstoeptegel project Arnhem _Oosterbeek 1994 - 1995

Klik op tekst voor groter beeld
Soldaat Zeefdruk op glas en pigment 2.JPG Volkshuisvesting.JPG

leggen van glazen tegel.JPG verkleind.JPGLeggen van tegel origineel.JPG Rijnkade.JPG
 


Glazenstoeptegel project

Klik op tekst voor groter beeld
route folder 1.JPGroutefolder 2.JPGroutefolder 3.JPG
 

Vluchteling project Siu_Het wachten  

recensie03.jpg
Opening Asielzoekerscentrum

door mevr. Schmitz


SIU - HET WACHTEN

VROUW
VROUWEN
MAN
MANNEN
KIND
KINDEREN
VLUCHTEN
WACHTEN IN DE MODDER
VLUCHTEN
WACHTEN IN DE STRATEN
VLUCHTEN
WACHTEN IN HET BLOED

ER IS GEEN BEGIN
ER IS GEEN EINDE

IK KIES ER EEN
OMDAT ER ZOVELEN ZIJN

September 1994
Tekst die Maria Strik voorlas bij opening asielzoekerscentrum Arnhem- Zuid
siu- het wachten foto op locatie Arnhem.JPG

Siu-Het Wachten

Locatie vroom en Dreesman Arnhem  


Maria Strik in Airborne Museum Oosterbeek
siu_ het wachten oosterbeek 1994.JPG herinnering gevoelsmatig.JPGAirborne Museum verkleind.JPG
zwart wit foto :Marianne Stevens

Oosterbeek

De Arnhemse kunstenares Maria Strik houdt t/m 30mei een expositie in het Airborne Museum in Oosterbeek

De Arnhemse is de eerste kunstenares die gebruikt maakt van de gloednieuwe expositieruimte in de kelder van dit museum

Het leed in de wereld staat centraal in het werk van de Arnhemse kunstenares.

Zo heeft zij vorig jaar een glazen tegel in de stoep op het Gele Rijdersplein in Arnhem gelegd,

waarop een soldaat uit de Golfoorlog staat afgebeeld die angstig wegduikt in zijn loopgraaf.

Dezelfde afbeelding keert ook weer regelmatig terug in haar expositie in het Airborne Museum.

Anonieme vluchteling

Behalve deze soldaat is ook een zeefdruk van een anonieme vluchtelinge in de expositie aanwezig.

Het portret van deze vrouw, dat Maria Strik in de krant vond,

is gezeefdrukt en vervolgens op blokken natuursteen geplakt.

In de kleine expositieruimte van het Airborne Museum,

staan in totaal honderd van deze stenen in zwarte aarde opgesteld.

Alhoewel Maria Strik wel weet waar deze vluchteling vandaan komt,

wil zij toch de plaats van herkomst niet bekend maken.

"Deze vrouw staat symbool voor alle vluchtelingen.

Als ik bekend zou maken waar deze vrouw vandaan komt,

lijkt het net of ik partij kies voor een bepaalde groepering.

En dat wil ik niet" aldus de Arnhemse kunstenares.

Maria wil met deze kleine expositie in het Airborne Museum,

waar de gebeurtenissen van vijftig jaar geleden centraal staan,

vooral ook aandacht besteden aan de vluchtelingen van nu.

De Arnhemse hoopt ook dat ze met deze tentoonstelling sponsors zal aantrekken,

zodat zij in de toekomst meer nieuwe werken kan gaan maken

( noot maria strik: sponsors voor het Glazen stoeptegel project)

Voorlopig zit dat er even niet in.

" Het geld is op" zegt zij met enige spijt in haar stem